ارزیابی وزوز گوش
وزوز گوش به طور کلی یک بیماری سابجکتیو (ذهنی) است. اما روش های بالینی مختلفی برای اندازه گیری کیفیت شنیداری و تأثیر آن بر بیمار وجود دارد.
اولین قدم در درمان وزوز گوش تشخیص صحیح و اندازه گیری آن می باشد. در زیر برخی از آزمون هایی که شنوایی شناسان می توانند برای ارزیابی وزوز گوش انجام دهند وجود دارد.
ارزیابی های ادیومتریک کم شنوایی
شنوایی شناسان آموزش دیده و سایر متخصصان بهداشت شنوایی ابزارها و پروتکل های بالینی برای کمک به ارزیابی و تشخیص وزوز گوش دارند. از آنجا که وزوز گوش اغلب به دلیل کم شنوایی ایجاد می شود، بنابراین اغلب شنوایی شناسان با ارزیابی های جامع، سلامت کلی سیستم شنوایی را اندازه گیری می کنند. ارزیابی های عمومی سیستم شنوایی شامل موارد زیر است:
آزمون بازشناسی گفتار: در این آزمون میزان شنیدن کلمات و تکرار آن ها توسط بیمار، اندازه گیری می شود. به این آزمون ادیومتری گفتاری گفته می شود.
ادیومتری تون خالص: آزمونی است که میزان شنوایی بیمار را در چندین فرکانس (در واحد هرتز) و شدت (در واحد دسی بل) اندازه گیری می کند.
تمپانومتری: یک آزمون آبجکتیو(نیاز به همکاری بیمار ندارد) می باشد که عملکرد گوش میانی، به ویژه تحرک پرده گوش و استخوانچه های گوش میانی را اندازه گیری می کند.
آزمون رفلکس صوتی: یک آزمایش آبجکتیو (نیاز به همکاری بیمار ندارد) می باشد که انقباض عضلات گوش میانی را در پاسخ به صداهای بلند اندازه گیری می کند.
آزمون های گسیل صوتی (OAE): با استفاده از میکروفن های بسیار حساس، حرکت سلول های مویی موجود در گوش داخلی اندازه گیری می شود.
ارزیابی های ادیومتریک وزوز گوش
تعیین شکاف های موجود در سیستم شنوایی بیمار دچار وزوز ضروری است. زیرا این امر اغلب با ماهیت و کیفیت وزوز گوش آنها ارتباط دارد. (به عنوان مثال، کم شنوایی فرکانس بالا اغلب با وزوز گوش در فرکانس های بالا در ارتباط است). هنگام ارزیابی افراد دچار وزوز، شنوایی شناسان از مجموعه آزمون های تکمیلی استفاده می کنند. در حال حاضر هیچ راهی برای ارزیابی آبجکتیو (ارزیابی بدون همکاری بیمار) وزوز گوش وجود ندارد. اما پروتکل های مختلفی برای اندازه گیری سابجکتیو (ارزیابی باهمکاری بیمار) از طریق جنس صدای وزوز، فرکانس و شدت آن وجود دارد که در ادامه به آن ها پرداخته خواهد شد.
روش های ارزیابی سابجکتیو وزوز
تطبیق صدای وزوز گوش: در این مرحله صداهای متداول وزوز از طریق هدفون به بیماران ارائه می شوند، تا درک بیمار از وزوز گوشش شناسایی گردد. در این مرحله شنوایی شناسان ممکن است صداهایی با جنس های مختلف (تون خالص، نویز و…) به بیمار ارائه داده و همچنین فرکانس وزوز بیمار را بدست آورند. این مرحله مبدا مهمی برای درمان های بعدی محسوب می گردد. زیرا درمان های بعدی بر اساس ویژگی خاص وزوز هر بیمار پایه گذاری می شوند.
حداقل سطح پوشش: حداقل میزان شدتی از نویز (عین صدای دوش آب) است که در آن نویز خارجی باریک باند درک وزوز را از بین می برد. با استفاده از حداقل سطح پوشش، شنوایی شناس به میزان بلندی وزوز درک شده توسط بیمار پی می برد. این امر می تواند در درمان وزوز در مراحل بعدی حائز اهمیت باشد. از جمله تعیین سطح نویز یا موسیقی جهت استفاده در پروسه صوت درمانی.
سطح ناراحت شنیداری: به شدتی از صدای خارجی گفته می شود که برای بیمار ناخوشایند یا دردناک می باشد. این اندازه گیری در نحوه استفاده از صوت درمانی و یا سمعک می تواند کمک کننده باشد. تعیین سطح ناراحت شنیداری صدا برای بیماران مبتلا به بیش شنوایی (حساسیت شدید به سر و صدا) بسیار مهم است.
یک شنوایی شناس بسته به علائم خاص بیمار، سابقه پزشکی و… ممکن است آزمایشات دیگری را نیز انجام دهد. در برخی موارد از وزوز گوش، ممکن است ارزیابی عصب شنوایی بوسیله MRI (تصویربرداری مغناطیسی) مناسب باشد.
ارزیابی های آزار دهندگی وزوز
وزوز گوش فقط بر شنوایی تأثیر نمی گذارد. وزوز می تواند باعث بروز عواقب منفی ذهنی ، شناختی و جسمی شود. میزان بلندی وزوز گوش میزان آزار دهندگی آن را تعیین نمی کند. بلکه آزار دهندگی وزوز بیشتر به تأثیر وزوز بر سایر جنبه های زندگی بیماران مربوط می شود. به همین ترتیب، شنوایی شناسان و محققان پرسشنامه هایی را برای اندازه گیری بار ذهنی وزوز طراحی کرده اند. انواع مختلفی از این پرسشنامه ها وجود دارند که عکس العمل بیمار به وزوز گوشش را بصورت کمی تعیین می کنند.